„Dopóki nie mamy twarzy” C.S. Lewisa

W tej ponadczasowej opowieści o dwóch śmiercionośnych księżniczkach – jednej pięknej i drugiej nieatrakcyjnej – CS Lewis przerabia klasyczny mit o Kupidynie i Psyche w trwały kawałek współczesnej fikcji. To historia Oruala, zgorzkniałej i brzydkiej starszej siostry Psyche, która kocha Psyche w sposób zaborczy i szkodliwy. Ku frustracji Oruala, Psyche jest kochana przez Kupidyna, samego boga miłości, co stawia zmartwionego Oruala na ścieżce rozwoju moralnego.

Akcja rozgrywa się na tle Glome, barbarzyńskiego, przedchrześcijańskiego świata, a zmagania pomiędzy miłością świętą i profanum rzucają światło na światło dzienne, gdy Orual odkrywa, że nie możemy zrozumieć intencji bogów „dopóki nie będziemy mieć twarzy” oraz szczerości w naszych duszach i w sobie. .

MOJE MYŚLI:

Widziałam ten bardzo polecany kostium CS Lewisa dla dorosłych i odkryłam swój egzemplarz w stylu retro w antykwariacie. Bardzo się cieszę, że go kupiłem, ponieważ rzuca światło reflektorów na ludzką naturę. Jest to adaptacja greckiego mitu o Psyche i Kupidynie autorstwa Lewisa. (Okej, radzę ci przestać czytać tu i teraz, a Google szybko podsumować mit. Może to brzmieć jak spoiler, ale tak naprawdę nim nie jest. Ponieważ Lewis pochodzi z miejsca, które oczekuje, że się o tym dowiemy, i wkrótce zmieni zdanie mit na głowie. Jeśli nic o tym nie wiemy, nie ma mowy, żebyśmy byli tak oszołomieni, jak zamierza. A to byłaby strata książki.)

(Wróciłeś? Dobrze.) Ta historia zaczyna się w narodzie Glome pod panowaniem króla Troma. Lewis opowiada swoją historię z punktu widzenia księżniczki Orual, pięknej starszej siostry Psyche, która urodziła się, by pełnić stresującą rolę w pałacu i wkrótce zdaje sobie sprawę, że jest wyjątkowo brzydka. Orual pojawia się w prawdziwym micie jako jedna ze złych sióstr, które przekonują Psyche do zdemaskowania męża incognito, co prowadzi do jej własnego straszliwego upadku. Jednak Orual Lewisa upiera się, że jego motywy były znacznie czystsze, niż sugeruje mit, i o tym właśnie jest ta historia.

Wszyscy ludzie oddają cześć w świątyni Afrodyty, znanej w całym Glome jako Ungit. Boginię reprezentuje starożytna, szorstka, wyboista skała, która pozornie pojawiła się znikąd. Przerażający stary kapłan świątyni wydziela zapach, który Orual zaczął uważać za „święty” zapach; krew gołębi, spalony tłuszcz, przypalone włosy, wino i zjełczałe kadzidło. Pewnego dnia żąda w ofierze pięknej młodej Psyche. Obwinia się ją za głód i niepokoje w kraju, za rzekome „naśladowanie bogów” i kradzież kultu należnego jedynie Ungitowi. A świątynia Ungita i tak wymaga doskonałej ofiary.

Desperackie kroki Oruala nie mogą uratować Psyche, która jest skarbem jej serca. Ale zamiast umrzeć na szczycie góry, Psyche zostaje uratowana przez anonimowego wybawiciela, który bierze ją za żonę, ale nie pozwala jej zobaczyć swojej twarzy. Jednak Psyche rozkwita w swoim nowym stylu życia, dopóki Orual nie odkrywa, że przeżyła i natychmiast stara się podważyć swoje szczęście wątpliwościami co do tożsamości rzekomego bóstwa. Przekonana, że leży jej na sercu wyłącznie dobro Psyche, Orual otrzymuje wsparcie od swoich dwóch najbardziej zaufanych doradców, po tym jak skonstruowała historię w starannie stronniczy sposób, aby zmaksymalizować jej transakcję.

Ukochany nauczyciel i mentor dziewcząt, znany jako Fox, to schwytany niewolnik z Grecji, który podtrzymuje wizję i mądrość swojej ojczyzny, która jest imponująca, ale ograniczona. Ma grecką skłonność do wyjaśniania wszystkiego poprzez naukę i ignorowania wszystkiego, co nie filtruje dowodów docierających do jego pięciu zmysłów. Niewidzialna kraina zostaje odrzucona na bok jako nieistotna i nieistniejąca.

Z kolei Bardia, kapitan armii królewskiej, darzy ogromnym szacunkiem wszelki folklor i przesądy bogów. Ci dwaj doradcy naśmiewają się ze swoich światopoglądów, ale dogadują się na tyle dobrze, że współpracują ze sobą i, co ciekawe, dochodzą do tego samego wniosku, że niewidzialny „mąż” Psyche musi być szkodliwy.

Jest to wtargnięcie w dobrych intencjach doprowadzone do skrajności. Trio nabiera przekonania, że doszli do nieuniknionego wniosku – Brzytwy Ockhama. Decydują, że mąż Psyche musi być bestią, w najgorszym wypadku brudną, albo w najlepszym razie przebiegłym oszustem, w przeciwnym razie dlaczego miałby nie pozwolić Psyche zobaczyć swojej twarzy? Jeśli najprostsza możliwość jest prawdopodobnie prawidłowa, z pewnością pozwoliłby Psyche się zobaczyć, gdyby nie miała nic złowrogiego do ukrycia. Ilekroć przez myśl przechodzi Orualowi możliwość, że jej szczęśliwa, zdrowa siostra może mówić całą prawdę, odrzuca ją jako niemożliwą. W ten sposób jego miłosna ingerencja zamienia się w intensywny szantaż emocjonalny o straszliwych konsekwencjach.

Cała część pierwsza jest opowiedziana jako żarliwa samoobrona Oruala, aby uchronić się przed nieznośnym poczuciem winy. Ma żal do bogów za to, że przedstawili ją w fałszywy sposób i apeluje do czytelnika, aby się z nią zgodził i ocenił bogów jako kapryśnych, odległych i całkowicie irracjonalnych. Po co robić tak niesamowicie brzydkiego, skoro mają kontrolę nad tymi rzeczami? I dlaczego milczycie w odpowiedzi na desperackie wezwania do odpowiedzi? Jak powinna zareagować na ich brak reakcji, jeśli nie goryczą i zakłopotaniem?

Mówię ci, łatwo jest mieć nadzieję: „Tak, Orual” i przewracać strony, żeby zobaczyć, czy znajdzie się odpowiedź na to pytanie. Ten.

Nie zdradzając fabuły, to, co się dzieje, zapiera dech w piersiach. Krótko mówiąc, skarga Oruala To jest odpowiedź bogów. Ma to wiele wspólnego ze skutecznym oszukiwaniem samego siebie przez ludzi. Jesteśmy biegli w mydleniu oczu, aby zaprezentować się w jak najlepszym świetle. Zdesperowani, by nie stawić czoła prawdzie o naszych najgłębszych, najbardziej wątpliwych motywacjach, wymyślamy akceptowalnie brzmiący żargon, który, mamy nadzieję, bogowie kupią, bo sami się w to kupiliśmy. Orual odkrywa, że jednym z głównych powodów, dla których bogowie wydają się nie reagować, jest to, że nie raczą sobie zawracać głowy reagowaniem na nieszczery bełkot, który naszym zdaniem naprawdę mamy na myśli. Bo „jak mogą spotkać się z nami twarzą w twarz”. dopóki nie będziemy mieć twarzy?Aha, wiemy, że kiedy spotyka nas tytuł książki, trafiliśmy w złoto.

(Wydaje mi się, że Lewis przedstawia podobny motyw w Siostrzeńcu Maga, kiedy Digory po raz pierwszy staje twarzą w twarz z Aslanem i przez całą historię mierzy się ze swoją mroczną motywacją, ale ta książka, napisana dla dorosłych i stanowiąca kulminację życia i historii Oruala, ma jeszcze większy wpływ.)

Kiedy wszystko jest ułożone tak przejrzyście, wszystkie elementy układają się na swoich miejscach. Oferuje święty moment w historii dla czytelników, którzy zatrzymują się, aby kontemplować ogrom tego, co właśnie przeżyliśmy. półprawdy, których się trzyma, uprzykrzają jej życie, a fakt, że nie wzięła pod uwagę pełnych historii innych, ma sens.

Jest to niezwykle głębokie i odkrywcze, zwłaszcza że Lewis subtelnie daje do zrozumienia, że Orual jest lustrem każdego z nas. Nawet ludzie bez fizycznej brzydoty niewątpliwie mają pewne psychiczne i duchowe brodawki i skazy, które bardzo starają się ukryć.

To książka, którą będę musiał przeczytać jeszcze raz po drodze. Na razie wyczerpałem zapasy odbitek, ale podejrzewam, że jest to rodzaj historii, która zawsze spotka nas tam, gdzie jesteśmy, z czymś nowym. Nie mogę przestać się zastanawiać, co bym o tym pomyślał, mając dwadzieścia kilka lat, ale nigdy się nie dowiem. Na razie, wow!

🌟🌟🌟🌟🌟