Oskar Kokoschka, dysydent Muzeum Guggenheima

z mocą wsteczną Oskar Kokoschka. Buntownik z Wiednia to projekt realizowany wspólnie przez Muzeum Guggenheima w Bilbao i Musée d'Art Moderne w Paryżu w ramach przeglądów, które muzeum programuje w celu zbadania trajektorii współczesnych artystów.

Wystawa stanowi relację z tych prób Ekspresjonizm krytyczny Kokoschki (1886-1980) i jego rozbieżności z modernizmem wiedeńskim i jego dekoracyjne odchylenia. Jednocześnie jego karierę naznaczył inny sprzeciw wobec ewolucji wojen i różnego rodzaju totalitaryzmów, które pustoszyły Europę przez cały XX wiek.

1 marca 1886 roku w austriackim mieście Pöchlarn, położonym nad brzegiem Dunaju, w rodzinie o skromnym pochodzeniu, urodził się Oskar Kokoschka. Od najmłodszych lat interesował się sztuką klasyczną i literaturą. Podczas studiów w Wiedeńskiej Szkole Sztuki i Rzemiosła wywarł na niego ogromny wpływ artysta Gustav Klimt, psychoanalityk Zygmunt Freud, kompozytor Gustav Mahler i architekt Adolf Loos. W 1908 roku ukończył studia i jednocześnie rozpoczyna działalność pisarską, którą łączy z oddaniem malarstwu.

Wystawa zorganizowana jest według okresów i kontekstów, w jakich odbywa się jego artystyczna i żywotna podróż. W sali wprowadzającej „A przerażające dziecko w Wiedniu (1907-1916)” ujawniają się jego pierwsze wyzwania rzucone samozadowoleniu wiedeńskiego stylu dekoracyjnego i konwencji artystycznych. Zawsze zwracaj uwagę na postać ludzkąmodulowany przez ekspresjonizm sui generis, którego akcent chromatyczny będzie bardzo rozpoznawalnym atrybutem formalnym i analogicznym do współczesnych Fauwów.

W portretach i autoportretach jego introspektywny dowcip objawia się w kształtowaniu duszy i osobowości jego opiekunów. Wszystko to ugruntowało jego sławę jako „portrecisty Kokoschki”. W 1912 roku poznał Almę Mahler, z którą przez kilka lat łączył burzliwy i namiętny romans. Motywowałbym zdjęciami typu narzeczona wiatru1913.

Na portrecie introspektywny dowcip Kokoschki ukazuje duszę

Część druga, „Lata drezdeńskie (1916-1923)”, opisuje kilka istotnych wydarzeń. Zerwanie z Almą Mahler w 1914 roku i jego udział w I wojnie światowej jako rycerz w latach 1914 i 1915, gdzie został ciężko ranny. Wszystko to naznaczy praktykę artystyczną i literacką tego okresu. Jego obrazy wyróżniają się autoportret1917, moc muzyki1918 i Malarz II (Malarz i jego model II)1923. Wyraża w ten sposób całkowitą ironię: na ekranie zamiast modela przedstawia siebie.

[Londyn, 1938: w obronie niemieckiej „sztuki zdegenerowanej”]

Kolejnym działem są „Podróże (1923-1934)”. Po rezygnacji z pracy pedagogicznej w drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych podróżuje po Europie, Afryce i Bliskim Wschodzie, malując liczne pejzaże, m.in. Marsylia, port II1925 oraz portrety takie jak ten poświęcony Brancusiemu z 1932 roku.

„Opór w Pradze (1934-1938)” zawiera prace powstałe w czasie pobytu w tym mieście podczas wojny domowej pomiędzy socjalistami a faszystami w Austrii. Odżywa jego aktywność przeciwko postępowi totalitarnemu a niektóre z jego obrazów naziści włączali na wystawy sztuki zdegenerowanej. Autoportret zdegenerowanego artysty1937 był jego odpowiedzią na ten fakt. Wyróżnia się także w tym okresie wiosna1922-1938.

Narodowi Socjaliści zaanektowali Austrię i został zmuszony do „Wygnania do Anglii (1938-1946)” z Oldą Pałkowską, którą poznał w Pradze i którą poślubił w 1941 roku. Obraz charakteryzuje się kwaśną ironią. Anschluss. Alicja w Krainie Czarów1942. Ostatnia część „Artysta europejski w Szwajcarii, 1946-1980” jest najdłuższa i ukazuje jego siłę w portretowaniu i autoportrecie oraz w wizualnych alegoriach, które przedstawiają jego spory ze współczesną historią i dziedzictwem klasycznym.

[Max Beckmann przy ołtarzach]

W latach pięćdziesiątych zaczął krytycznie dystansować się od współczesnych. W tej sekcji błyszczą jego imponujące autoportrety z 1948 i 1969 roku lub przedstawienia takich postaci jak Pablo Casals z 1951 roku. Również fascynujące alegoryczne rekonstrukcje Tezeusz i Antiope (Porwanie Antiope)1958-1975 i Zmierzch Europy1968. Właśnie na tym obrazie wzywa do rosyjskiej inwazji na Pragę.

Jego ekspresjonistyczne napięcie i bogactwo chromatyczne jego dzieł znajdą odzwierciedlenie w odnowie malarstwa niemieckiego.

Kokoschka wykorzystała także teatr, pisarstwo i aktywizm polityczny, aby zademonstrować etyczny i estetyczny charakter swojego zaangażowania. Jego ekspresjonistyczne napięcie i bogactwo chromatyczne jego dzieł znalazły odzwierciedlenie w odnowie niemieckiego malarstwa w latach 70. i 80. XX wieku, na czele której stali Neue Wilde – Nowi Dzicy – ​​również zainteresowani żywym, emocjonalnym, a czasem krytycznym działaniem malarskim.

W ramach tej wspaniałej wystawy zostanie pokazany film Kokoschka, praca-view reżyserii Michela Rodde’a w 2017 r. Ponadto katalog przedstawia wyczerpującą podróż przez karierę malarza z cennymi wkładami. Nie przestawał postulować projektu europejskiego co pozwoliłoby na istnienie mnogości osobliwości kulturowych i politycznych w ramach demokratycznego projektu, który został już zrealizowany, a który jeszcze nie został zrealizowany.

Śledź tematy, które Cię interesują