Simeón Saiz Ruiz, sceny pikselowe i pandemiczne

Jeśli spróbujesz rozpoznać postać z nowych obrazów olejnych pt Simeon Saiz Ruiz (Cuenca, 1956) będzie niemożliwe. Wszystkie będą Ci znane, ale jednocześnie dziwne.

Nie zajmie mu dużo czasu uświadomienie sobie, że to była właśnie definicja Unheimlichazłowrogiego, wyrażonego przez Zygmunta Freuda w jego słynnym tekście pod tym samym tytułem. znajomy nieznajomy„straszna rzecz, która wpływa na znane i znane rzeczy z dawnych czasów” to niepokojąca emocja, którą trudno opisać.

Wystawienie Zdjęcia (Das Unheimlich) kontynuuje swoje badania obrazowe jako nośnik tego, co prawdziwe, a przynajmniej prawdopodobne. Związki fotografii i malarstwa zostają wypaczone u tego istotnego artysty w historii współczesnego hiszpańskiego malarstwa historycznego, a czynią to poprzez osobisty styl, własną metodę, dzięki której wymyśla własną technikę.

Jej tematyka ukazuje zniekształcone i niepokojące wspomnienia naszej historycznej teraźniejszości

W galerii F2 możemy obejrzeć bliżej nieokreślone sceny pandemii, sceny życia codziennego zaczerpnięte z dowolnego medium, obrazy olejne i rysunki na papierze.

Wyjątkowy jest sposób ich malowania, który wypiera i kontynuuje styl malarski Saiza, fragmentacja pociągnięcia pędzlem w nowej odsłonie. Jeśli zbliżysz się wystarczająco blisko płótna, zobaczysz, jak stosuje on w obrazie technikę rysunkową – drapanie lub kratkę.

Dzięki splotowi uzyskuje się różne wartości tonalne, objętości i kontury w zależności od bliskości linii względem siebie. Również dolna warstwa, w której nakładamy kolory, głównie płaskie i podstawowe, rozprowadzamy w ten sam sposób, cienkimi, sąsiadującymi liniami.

Wynik jest jakiś niezdefiniowane, zygzakowate, pikselowane kontury, tak jakby zostały wygenerowane przez kod komputerowy ASCII na komputerze 8-bitowym. Oglądane z bliska tworzą ciekawe abstrakcyjne kompozycje geometryczne, w których linia i kolor mieszają się w minimalistyczny i zaskakujący sposób.

[Simeón Saiz Ruiz, kłamstwo Frontoviki]

Saiz Ruiz, wybitny uczeń malarza abstrakcjonisty Fernando Zóbela, doktor filozofii z rozprawą o Derridie i profesor na Wydziale Sztuk Pięknych w Cuenca, wystawy od 1976 r zawsze wyrażając zmienne płaskie kolory, grube rysunki liniowe i obrazy z fotografii.

W 1994 roku otrzymał nagrodę L'Oréal, a jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Reina Sofía, Fundacji „la Caixa” czy Muzeum Patio Herreriano. Jego malarstwo konspiruje z mimezą w skomplikowanych i pracochłonnych procesach przypominających neoimpresjonistyczny pointylizm, ale przenieś swoje motywy to, daleko od radośc z życiapokazać zniekształcone i niepokojące wspomnienia naszej historycznej teraźniejszości.

Śledź tematy, które Cię interesują