„Zanikanie sprawiedliwości” Charlesa Atlasa z Columbus College of Art and Design

Podchodząc do sztuki współczesnej szukam interpretacji, sposobu na nadanie jej sensu. Chyba wiem, kiedy przestać racjonalizować, bo są dzieła, z których nie wynika nic, co dałoby się wytłumaczyć słowami. Taka sztuka przenosi nas poprzez uczucia i doznania, przy minimalnym odwoływaniu się do naszego werbalnego zrozumienia. Niektóre sztuki, które wywierają na mnie największy wpływ – a które w rzeczywistości mają dla mnie największe znaczenie – są tego rodzaju.

Myślę, co zrobił Upadek sprawiedliwości Niepokojące było dla mnie to, że instalacja była zaśmiecona znacznikami interpretacji: siatki liczbowe, słowa związane z projektowanymi krajobrazami morskimi, a zegar odliczającyi, oczywiście, twój tytuł. Potem jest ogromny kontrast ostatniego elementu to niesamowicie ubrana w kostiumy Lady Bunny z peruką, która gestykuluje, potrząsa i poprawia perukę, zupełnie bez samoświadomości, śpiewając disco z porywającym podkładem instrumentalnym. "Ty Oni są jedyny." A jak w to uwierzyć: Ona śpiewa Ty.

Atlas tworzy wszystkie te wspólne znaczniki werbalnego i racjonalnego znaczenia, ale poza kontekstem wspierającym intelektualną interpretację. Nakładają się na tropikalne zachody słońca; liczby ustawiają się w szeregu i unoszą w ogromnej, ciemnej przestrzeni; słowa są masywne, ale jednocześnie przejrzyste – nieistotne. Oni są zestawione z atmosferą, z kontrastem między ognistą czerwienią a żółcią słońca zachodzącego nad oceanem; symbolikę zachodu słońca potęguje czas na zegarze; przez pustą czarną przestrzeń pokoju. O doznania dostarczone dzieło jest w rzeczywistości tematem; słowa, liczby, siatki są drugorzędne w stosunku do wrażenia generowanego przez atmosferę, którą wizualnie tworzy Atlas. Gdy zegar upłynie i zajdzie słońce, Lady Bunny występuje w mniejszym pomieszczeniu, głęboko sztuczna i cudownie pozytywna w swoim wyrazistym występie w wielu kostiumach. Delikatnie mówiąc, jest to zmiana nastroju.

Carlosa Atlasa,Upadek sprawiedliwości, szczegół, 2015, instalacja wideo z dźwiękiem. Przedstawiamy Lady Bunny.Dzięki uprzejmości Espaço Arte Contemporânea.

Upadek sprawiedliwości ma to sens w taki sam sposób, w jaki humor ma sens. Połączenie naturalnego piękna, liczbowych siatek na czarnym tle, tykania zegara i elegijnego nastroju wywoływanego przez ukryte relacje między zachodem słońca a wszystkimi innymi elementami przypomniało mi zwykłe doświadczenia, takie jak czytanie w niedzielę Czasy. Czyż nie tak właśnie czuje się mój świat, połączenie codziennych odliczeń, niepokój związany z tymi wszystkimi niezrozumiałymi liczbami, które mnie ograniczają, moje ulotne postrzeganie piękna, moje poczucie świata w ruinie? Chociaż żaden z poszczególnych aspektów tej instalacji nie wydaje mi się wyjątkowy, doświadczenie to wpływa na mnie jako poszerzone doświadczenie Duch czasu. Ale z nadzieją dodaną w formie sztuki. Sztuka najbardziej bezczelna i pewna siebie, twierdząca widz zupełnie jak artysta.

Cóż za niesamowite dzieło sztuki. Cieszę się, że zostałem, żeby o tym pomyśleć. Myśl, którą w to włożyłem, przypomniała mi, że racjonalność istnieje w świecie, którego nie ma. Jeśli o tym będę pamiętać, będę mógł wykorzystać tę relację na swoją korzyść.

Może dlatego ludzie chodzą obok takich galerii. Potrafię docenić chęć ucieczki. Tak, myślenie o czymś tak dziwnym jak np Upadek sprawiedliwości. Prawie wszyscy zniechęceni tym, co obce ich doświadczeniom. Nie oznacza to jednak, że pożądane jest unikanie nowych doświadczeń, szczególnie tych z bezpiecznych stref sztuki. Gdzie lepiej ćwiczyć umysł i wyobraźnię, rozwiązywać zagadki, nawiązywać połączenia z umysłami artystów, którzy doświadczają i reagują na ten sam świat, w którym żyjemy?

Ameryka stała się miejscem, w którym ludzie są skłonni wierzyć, że to, czego nie rozpoznajemy, jest dziwne i dlatego groźne; co jest nam przeciwne lub dla nas szkodliwe. Jest to postawa narodowa wobec innych ludzi, innych praktyk kulturowych, a nawet wolności słowa. Sztuka współczesna oferuje drogę do radosnych niespodzianek, nowych pomysłów i lepszych doświadczeń świata, w którym żyjemy na co dzień. Przypomina nam, jak uważnie obserwować, jak zneutralizować nieufność wobec obcego i obcego oraz utożsamić się z – a co za tym idzie kochać – tym, w co inwestujemy czas i uwagę.

Nic zewnętrznego nie każe nam pozostać ani odejść, jeśli chodzi o doświadczenia artystyczne. Lubimy to, co wiemy, ale to, co wiemy, często oddziela czasy i punkty widzenia w momencie, gdy się ich uczymy. Nawet nasze statyczne wyobrażenia o pięknie są nostalgiczne i mogą sprawić, że będziemy lamentować nad światem, w którym skazujemy się na ignorowanie nowych źródeł i przejawów piękna.

Atlas Upadek sprawiedliwości jest, podobnie jak wiele nowych, zapadających w pamięć dzieł, sztuką, która daje chętnym do jej rozważenia wrażliwość na rozszerzone idee piękna i sposobu ich zatrzymania, zarówno w galerii, czytając raport z rynku, na temat natury, znaczenia, obojętności i absurdu. .