‘'Goede vrouwen' van Louisa May Alcott

Amy leek opgelucht, maar de ondeugende Jo geloofde haar op haar woord, want tijdens het eerste telefoontje zat ze er met al haar ledematen sierlijk in bedwang, elke plooi correct ingetrokken, kalm als een zomerzee, koud als een sneeuwbank en stil als de Sfinx. Tevergeefs zinspeelde mevrouw Chester op haar "betoverende romance", en de dames Chester presenteerden feestjes, picknicks, opera en modeshows. Elk van hen werd beantwoord met een glimlach, een buiging en een ingetogen "ja" of "nee" met de kou.


MIJN GEDACHTEN:

Lees eerst mijn recensie van Little Women.

Oké, nu Goede Vrouwen. Om te beginnen kon ik er nauwelijks over uit of ik een recensie of een blogpost moest schrijven over de bemoeienis van de auteur. Alcott vervalt zo gemakkelijk in haar eigen persoonlijke reflecties op de sterke en zwakke punten van haar personages, soms wel pagina's tekst in beslag nemend. Tegenwoordig waarschuwen redacteuren en uitgevers auteurs om hun subjectieve meningen te schrappen en lezers zelf te laten beslissen. Gelukkig voor Louisa leefde ze toen in de 19e eeuw. Als ze ons niet had kunnen vertellen hoe we onze gedachten moesten sturen, zou het boek veel dunner zijn geweest. Ik vraag me eerlijk gezegd af of het haar gelukt zou zijn, want het toevoegen van haar eigen kleine, reflecterende preken leek haar net zo natuurlijk als ademhalen. Wat veranderen tijden en literaire normen.

In dit verhaal groeien de vier zussen op en verlaten hun ouderlijk huis om hun leven apart te leiden. Meg trouwt, Amy heeft het geluk om dwars door het continent te reizen, Jo gaat werken in New York en de arme Beth staat voor haar reis naar de andere wereld. Ze is nooit helemaal hersteld van haar roodvonkaanval om weer op krachten te komen.

Dit is het verhaal waarin de hoge verwachtingen van Jo en Laurie voor een romance in duigen vallen. De tekenen zijn er vanaf het begin, wanneer Mrs. March zegt dat ze niet denkt dat ze voor elkaar bestemd zijn. Als een ander personage dat had gezegd, hadden we misschien nog gehoopt, maar we weten nu dat 'Marmee' altijd gelijk heeft. En inderdaad, Jo blijkt uiteindelijk geen romantische gevoelens voor hem te hebben, ook al vergelijkt ze andere jongemannen met Laurie, ten nadele van hen. Wie weet? — Ik kon toch niet zomaar uit dankbaarheid verliefd worden op die lieve oude man? Ik hoor de echo's van meisjes door de eeuwen heen die 'Ja!' zeggen.‘

(Ik zal niet ontkennen dat hij soms een verwend nest lijkt. Vind je het medicijn dat zijn grootvader voor Laurie's ziekte probeert niet geweldig? Een reis naar Europa. Denk je dat dat zou kunnen werken, als... Maar, net als andere rijke en bevoorrechte kinderen die we in verhalen tegenkomen, lijkt Laurie het serieus te nemen met een 'Hm, ik betwijfel of er iets zal helpen, maar als je erop staat, zal ik je een plezier doen.'-achtige houding.)

Ik denk dat de combinatie Jo/Prof Bhaer werkt, ook al is hij wat ouder en lijkt hij soms een tweede vader. Hij is zo'n afgeleide, kindminnende academische vriend dat het moeilijk is hem te haten omdat hij niet Laurie is. En je zou kunnen stellen dat het allemaal goed uitpakt. Jo is er kapot van dat ze de reis naar Europa niet heeft aangeboden in plaats van Amy, maar als ze dat wel had gedaan, had ze de liefde van haar leven nooit ontmoet. En hij laat haar zien dat "karakter een beter bezit is dan geld, status, intellect of schoonheid." Daar valt niet tegenin te gaan.

Ik ben er ook niet van overtuigd dat de combinatie Amy/Laurie werkt. Ik vind het concept wel leuk, maar ik vind het moeilijk te verkroppen dat ze zo goed bij elkaar passen als Jo denkt. Kan Amy haar huurlingenmentaliteit wel opgeven, aangezien ze uiteindelijk toch met een rijke jongen trouwt? En wees eerlijk, herinner je je Laurie als de man die met een mooie, artistieke vrouw trouwt, of als de man die leed onder een onbeantwoorde liefde? Zelfs wanneer hij en Jo elkaar aan het einde van het boek ontmoeten, hangt er nog steeds een flirterige sfeer tussen hen.

Ik heb mensen Megs rol in dit verhaal horen afkraken omdat ze er vrede mee had een 'slordige huisvrouw' te zijn en al die andere dingen die feministen zeggen. Maar afgezien van het incident waarin ze haar jam verbrandt, is ze gelukkig in die rol, dus ik zou zeggen: waarom niet gewoon leven en laten leven? Een van mijn favoriete zinnen in het boek speelt zich vlak na die ramp af. 'John Brooke lachte toen, zoals hij daarna nooit meer durfde te lachen.' Het huwelijk was een leerproces voor hen beiden.

Sommige passages over de waarde van schrijven en verhalen vallen op. Jo geeft de voorkeur aan haar denkbeeldige helden boven echte mannen, omdat "je ze in de keuken kunt opsluiten tot je ze nodig hebt, terwijl die laatste minder hanteerbaar zijn." Ik vraag me af of dat Louisa's eigen mening over mannen was.

Ten slotte, wanneer professor Bhaer Jo een boek met Shakespeares werken geeft, zegt hij iets heel veelzeggends. "Je zegt vaak dat je een bibliotheek wilt. Hier geef ik je er een, want tussen deze kaften zitten meerdere boeken in één. Lees het goed en het zal je enorm helpen, want de karakterstudie in dit boek zal je helpen om het in de wereld te lezen en het met je pen te schilderen." Om dezelfde reden lezen we veel goede boeken. Ik denk dat mijn uiteindelijke oordeel over het boek overeenkomt met dat van professor Bhaer. — Das ist gute.