‘'Kleine vrouwen' van Louisa May Alcott

In Little Women van Louisa May Alcott volg je vier zussen die de adolescentie achter zich laten. In deze roman verken je de uitdagingen die gepaard gaan met genderrollen in het Amerika van na de Burgeroorlog.


Genre: Young adult, klassiekers, familieverhalen.

Deze recensie gaat over het eerste deel van Little Women. Het werd uiteindelijk samengevoegd in één deel met het vervolg, dat aanvankelijk 'Good Wives' heette, maar ik zal dat apart recenseren, aangezien ik al aparte oudere delen heb. En ik denk dat je het met me eens zult zijn dat deze recensie lang genoeg is.


MIJN GEDACHTEN:
Dit is een prachtig en tijdloos eerbetoon aan de levensstijl die de auteur meer dan een eeuw geleden met haar zussen leidde, terwijl veel mannen in de Amerikaanse Burgeroorlog dienden. Ik vind het een geweldig boek om ons uit een slecht humeur te halen. Alle March-zussen hadden hun chagrijnige momenten, maar ze gebruikten de houding die hun ouders hen leerden om door te gaan.

Marmee verschijnt als de wijze en liefdevolle mentor die iedereen in haar zag. "De meisjes vonden dat de grijze mantel en ouderwetse kap de meest fantastische moeder ter wereld bedekten." Wat een ongelooflijke introductie en eerbetoon. Ik zag iets interessants deze keer, toen ze met Jo sprak over het overwinnen van haar slechte humeur. Ik herinnerde het me altijd verkeerd, denkend dat Mrs. March een totale persoonlijkheidstransformatie had ondergaan. Maar wat ze eigenlijk zei, was: 'Ik probeer het al 40 jaar te genezen en ben er alleen maar in geslaagd het onder controle te krijgen. Ik ben bijna elke dag van mijn leven boos, Jo, maar ik heb geleerd het niet te laten merken.' Wauw, dat is anders dan ik dacht. Misschien zijn we onrealistisch wanneer we proberen onszelf in iemand anders te transformeren. Misschien zijn onze zwakheden gewoon onderdeel van ons wezen en moeten we ons concentreren op het beheersen ervan in plaats van ze volledig te elimineren.

‘'Little Women' doet me denken aan het debat over nature versus nurture. Op het eerste gezicht lijkt het erop dat de natuur haar gang gaat, aangezien de vier zussen zo verschillend zijn. Je kunt echter niet ontkennen dat de geboortevolgorde van invloed kan zijn op hun gezin. Beth en Amy werden met iets meer mildheid en toegeeflijkheid behandeld dan Meg en Jo. Die twee werden vaak 'de kinderen' genoemd, ook al zat er maar vier jaar verschil tussen hen. Zou Amy nog steeds geprobeerd hebben om indruk te maken met haar belachelijke en verwarrende woorden als ze als eerste geboren was? Of zou Meg de behoefte hebben gevoeld om anderen zoveel de les te lezen als ze de jongste was? Interessant om over na te denken.

Ik ga graag door naar het volgende boek als Amy's woordfouten voorbij zijn. Het kwam zover dat ze er elke keer dat ze haar mondje opendeed eentje uitflapt, en dan, als een Pavloviaanse hondenreactie, kwam Jo altijd met een sarcastische, superieure correctie. Ik had zin om te zeggen: 'Kom op jongens, kunnen jullie twee niet ophouden?' Wanneer de ongemakkelijkheid omslaat in voorspelbaarheid, is het niet meer zo leuk. Maar ik herinner me dat toen ik Kleine Vrouwen voor het eerst las, toen ik nog heel jong was, de humor me volledig ontging, omdat ik ook de betekenis van de woorden of Amy's gekke gissingen niet kende.

Het is nuttig om bekend te zijn met een aantal van de oudere boeken waar de meisjes in de loop van hun leven naar verwijzen, omdat ze hun leven zo positief hebben beïnvloed. Zo vormen Pilgrim's Progress en Pickwick Papers de basis voor allerlei spelletjes en vrijetijdsbestedingen. Het is leuk om te zien hoe de meisjes de schrijfsels van anderen gebruikten om hun eigen personages vorm te geven. Ze realiseerden zich niet eens dat ze het deden, want het was allemaal voor de lol. Dus Bunyan en Dickens deden precies wat Louisa May Alcott zelf voor ons doet. Ik hou van dat 'pay-it-forward'-aspect van een goed verhaal.

Deze keer voelde ik mijn hart meer naar Meg neigen dan ooit tevoren. Ik herinnerde me haar als de betweterige oudere zus die alles op orde leek te hebben, maar ze laat een aantal van de meest aangrijpende citaten na die zo uit de 21e eeuw zouden kunnen komen. 'Ik zal elke dag hard moeten werken, met af en toe een beetje plezier, en oud, lelijk en verbitterd worden omdat ik niet van mijn leven kan genieten zoals andere meisjes.' Ze zegt ook: 'We blijven graven, dag in dag uit, met weinig verandering en heel weinig plezier. We kunnen net zo goed op een loopband staan.' Mijn eigen tienerdochter heeft soortgelijke dingen gezegd, in andere bewoordingen, en ik begrijp ze volkomen.

Voor een meisje dat luxe en ontspanning waardeert zoals Meg, lijkt haar keuze voor een verloofde enigszins tegenstrijdig. Ze weet dat ze door te trouwen met een bescheiden, hardwerkende man als John Brooke dezelfde dingen zal blijven doen als altijd. Als ze echt de rijkdom en de mooie dingen wilde die ze zo bewonderde, had ze er misschien beter aan gedaan om de elegante Ned Moffat te kiezen. Maar gezond verstand en ware liefde zegevieren, en we moeten van haar en haar keuze houden.

Dit brengt me bij Jo's situatie, en dat is mijn grootste bezwaar. Het eerste deel van het verhaal eindigt met Megs verloving en Marchs terugkeer. Als ik een nieuwe lezer was, zou ik de romance tussen Jo en Laurie in het vervolg verwachten. Ik zou ervan uitgaan dat Alcott duidelijk die kant op ging. Dit tweetal had gemeenschappelijke interesses die erom schreeuwden om opgemerkt te worden. Ze waren allebei dol op plezier, met een neiging tot gulle gebaren, een neiging tot impulsiviteit en een voorliefde voor simpele ondeugendheid en brutaliteit. Ze deelden een wederzijdse minachting voor sommige van de delicatere regels van de maatschappij en slaagden er altijd in om de gemoederen te bedaren wanneer dat nodig was. Jo was ervan overtuigd dat ze zich nooit door iemand zou laten meeslepen, maar verlangde naar 'Teddy' wanneer ze zich eenzaam voelde. Als ik niet wist wat er zou gebeuren, zou ik verwachten dat ze voor de jongen van hiernaast zou vallen. Ik weet dat veel mensen zich in de loop der jaren bedrogen hebben gevoeld, omdat ze dachten dat Alcott ons allemaal een gemene streek had bezorgd. Er is ruimte voor platonische vriendschappen, maar deze twee hadden geweldig kunnen zijn.

Het eerste deel eindigt zo: 'Aldus gegroepeerd valt het doek voor Meg, Jo, Beth en Amy. Of het doek weer opgaat, hangt af van de ontvangst van de eerste akte van het huiselijke drama Kleine Vrouwen.' Wauw, wat een directe aanval op de tekst zelf! Het werkte zeker voor Louisa May Alcott, maar het zou interessant zijn om te zien hoe schrijvers nu zo'n zin proberen.

Hoewel de schrijfstijl misschien wat gedateerd is naar moderne maatstaven, wil ik het toch een dikke voldoende geven voor wat het is, want Alcott schreef een fantastisch boek voor een meisje uit de Amerikaanse Burgeroorlog, toen er waarschijnlijk nog maar weinig anderen waren. Ik ga verder met 'Good Wives', dat zich drie jaar later afspeelt.

5 sterren

Update: Ik heb nu het tweede deel van het verhaal, Good Wives, herzien.
En hier is mijn recensie van March, de met de Pulitzerprijs bekroonde roman van Geraldine Brooks over haar vader en zijn ervaringen in de oorlog.