The Vince Recensie: 'Pinokkio' van Carlo Collodi

Een klassiek verhaal over ongeluk en kattenkwaad.

Een ondeugende houten pop komt in de problemen, is ongehoorzaam aan zijn vader, vergeet zijn geloften en huppelt door het leven op zoek naar plezier. Net als een "echte jongen". Totdat hij leert dat hij, om echt echt te worden, zijn hart moet openen en aan anderen moet denken.

MIJN GEDACHTEN:

Ik ben lekker bezig met het lezen van oude kinderklassiekers. Carlo Collodi's originele verhaal over Pinokkio wordt beschouwd als 'schelmenk'. Ik moet toegeven dat ik dat moest opzoeken en ontdekte dat het verwijst naar een episodische fictiestijl die de avonturen vertelt van een ruwe en oneerlijke, maar toch aantrekkelijke held. Ach ja, onze houten jongen is altijd op zoek naar directe bevrediging, ook al werkt dat niet zo in de wereld. Hij is naïef en koppig. Hij laat zich makkelijk om de tuin leiden door andere gewetenloze schurken. En hij kan behoorlijk roekeloos zijn, zoals wanneer hij een met moeite verdiend spellingsboek verkoopt dat zijn vader kocht om zijn ticket voor een reizende show te betalen. Hij voldoet inderdaad aan het antiheldenprofiel.

Pinokkio blijkt de meest ongelukkige en gelukkigste pop te zijn die je maar kunt vinden. Hij heeft pech, want sommige van zijn avonturen zijn echt nachtmerries! Geloof me! Maar hij heeft geluk, want op de een of andere manier weet hij steeds weer aan deze vreselijke situaties te ontsnappen.

Ik pakte deze kinderklassieker uit de kast zonder te weten of ik hem leuk zou vinden. Helaas geef ik hem, in tegenstelling tot andere pareltjes zoals Charlotte's Web, een negatieve beoordeling.

Allereerst is dit originele verhaal niet de geromantiseerde versie die Walt Disney ervan maakte, maar veel donkerder, onaangenamer en verontrustender. In plaats van een in wezen onschuldige pop met prachtige, fijn gebeeldhouwde gelaatstrekken, is de originele Pinokkio grover vormgegeven en soms heftig reactief. Zo is er een pratende krekel, maar zijn naam is niet Krekel. Hij is gewoon een goedbedoelend insect dat Pinokkio advies begint te geven en vanwege zijn pijn met een hamer tegen de muur wordt geslagen! Ja, Pinokkio is meestal het type dat nu handelt en later nadenkt. Maar waar ik nog meer bezwaar tegen heb, is de verborgen agenda die de plot doordringt.

Het is moeilijk om veel charme te zien in een hoop propaganda over de Industriële Revolutie/protestantse arbeidsethiek, geschreven om kinderen in het gareel te houden. Herhaaldelijk wordt hetzelfde thema ons lezers ingeprent: de waarde van hard werken. Het wordt huiveringwekkend getoond door middel van expliciete incidenten in het verhaal of rechtstreeks verteld door de stemmen van moraliserende mentorpersonages. En dan, voor het geval we het nog niet doorhadden, wordt het ons nogmaals getoond en verteld. Nuchter en verantwoordelijk wint, terwijl lui en ongehoorzaam het in allerlei problemen brengt.

Moderne boodschappen, zoals ontdekken hoe je slimmer in plaats van harder kunt werken, waren toekomstmuziek. Het lijkt speciaal geschreven om de massa arbeiders op hun plaats te houden. En het schrappen van alle vreemdheid heeft een grimmige en meedogenloze toon. Hoewel fouten maken onvermijdelijk bij opgroeien hoort, zou je het niet geloven als je dit boek leest. De arme Pinocchio heeft lange periodes van zeer hard en serieus werk, maar elke momentane misstap in het zoeken naar amusement of het ontlopen van zijn zware plicht wordt zwaar bestraft.

De omstandigheden dwingen hem om de gevolgen van zijn zwakheden en overtredingen zichtbaar en beschaamd te maken. Hij vertelt een paar leugens en zijn neus wordt langer. Hij sluit zich aan bij een groep vrienden in een vrolijke gemeenschap en eerst worden zijn oren puntige ezelsoren, en dan veranderen ze in ezelsoren! De vreselijke dingen van karma worden hem een beetje te veel. Op een gegeven moment reflecteert Pinokkio: 'Sinds ik op de wereld ben, heb ik nog nooit een gelukkig kwartier gehad.' Ik vond dit erg ontroerend, omdat het me lijkt dat zijn dogmatische auteur hem zo wilde houden.

Zelfs Pinocchio's happy end draait om zich conformeren aan de rest. Vanaf het begin haat hij de beperkingen van een marionet en droomt hij ervan een echte jongen te worden, van vlees en bloed, zoals de jongens met wie hij op school zit. We zouden met hem moeten juichen als zijn liefste droom eindelijk uitkomt, en hij zich waarschijnlijk zal aansluiten bij de gelederen van arme burgers zoals zijn vader Geppetto, die in stilte verhongeren of zich kapot werken voor een shilling. Als ik Pinocchio's vriend was geweest, zou ik hem er steeds aan hebben herinnerd dat echte jongetjes er dertien in een dozijn zijn, maar een pop die praat, eet en emoties voelt, gemaakt van een bewust blok hout, is iets werkelijk zeldzaams en bijzonders. Als je je kinderen wilt inspireren met een boek over het waarderen van hun eigen uniekheid, dan is dit het niet.

Toch kunnen de incidenten vaag amusant zijn om te lezen, alleen al om de stereotiepe en getypeerde slechtheid van de schurken die verschijnen te zien. Neem de zogenaamd kreupele vos en de blinde kat die op Pinokkio jagen en hem verleiden met verhalen over het valse Veld der Wonderen omdat ze hem willen beroven. Pinokkio trapt in hun verhalen, die te mooi zijn om waar te zijn, met karakteristieke naïviteit, maar Collodi daagt lezers uit om wijzer te zijn, simpelweg vanwege wie ze zijn. Een vos en een kat. Hmm, je zou toch niet verwachten dat deze mannen een beetje sluw en roofzuchtig zijn?

Ik sluit af met deze grappige reclame die dwazen naar het Land van de Borsten lokt, waar honderden luie jongens van 8 tot 12 jaar niet aan konden weerstaan. 'Op donderdag is er nooit school, en elke week bestaat uit zes donderdagen en één zondag. Denk er maar eens over na: de herfstvakantie begint op 1 januari en eindigt op de laatste dag van december.'.

Zware kost, maar ach, het spreekt me nog steeds aan. Het lijkt me bijna de moeite waard om een ezel te worden.

Kortom: het personage Pinokkio is sympathiek, maar het verhaal van Pinokkio is dat niet.

🌟🌟½